سلام

خيلي ساده و بدون جمله هاي قلنبه و سلنبه مبخوام حرفامو بزنم

(البته ميدونم از نظر آدم بزرگا هر جمله اي که پر از افعال کتابي و اعداد و ارقام باشه اعتبار بيشتري داره)

خوبه که اينقد ارادت به اباعبدالله و شهدا و... داري

ولي ميخوام بگم به نظرت اين کافيه که براشون اشک بريزيم و نذري بديم و...؟

آدم که کسي رو دوس داشته باشه سعي ميکنه شبيه بهش باشه (عين اينکه زندگي مسيره شبيه خدا شدنه)

وقتي سعي ميکنه شبيه کسي باشي بايد از تفکراتش بدوني

اينکه چرا قيام کرد؟

جامعه اي که داشت تو چه وضعي بود که مجبور به قيام شد؟

عشق يه قسمت اين هدف رو تشکيل ميده ولي پشت هدف به اين يزرگي فقط عشق نيس, يه تفکر عميقه وگرنه که هيچ فرقي با خودکشي نميکنه

حالا اونا که رفتن و شهيد شدن به نظرت اگه تو جامعه ي الان ما بودن چيکار ميکردن؟

چه راهي رو انتخاب ميکردن؟

مثل ما تماشا کردن و عرض ارادت به شهدا؟

اينجا که ما زندگي ميکنيم همون ايرانيه که باکري ها و علم الهدي و زين الدين ها براش رفتن؟

نميخواستم انقدر طولاني بشه

شرمنده

راستي فعلا ميخوام برات مجهول الهويه(!) باشم

چون احتمال ميدم اگه وبلاگمو بخوني منو بشناسي

خسته نباشيد

يا علي